رضا پدیدار، عضو هیئت نمایندگان اتاق بازگانی تهران در گفت و گو با خبرآنلاین درباره قرارداد های نفتی گفت:« رسانه های کشور در خصوص قرارداد های نفتی که کاملا یک موضوع حرفه ای و تخصصی است، از افراد غیر حرفه ای سوال می کنند و یا کسانی که در رسانه اظهار نظر می کنند، دانشی در رابطه با این قرارداد ها ندارند. نمی دانند و در این باره اظهار نظر می کنند، این اظهار نظرها نامربوط است و ادامه این اظهارنظرهای غیر کارشناسی ضربه به اقتصاد کشور وارد می کند. »

وی عنوان کرد:« من در شورای سیاست گذاری قراردادهای نفتی از اول حضور داشتم؛ این شورا ترکیب بیست و چند نفره ای داشت. همه کسانی بودند که در فعالیت های ملی و بین المللی صنعت نفت صاحب نظر بودند. اوزارت نفت این گروه را جمع کرد و آنها نظارت های تخصصی را در باره این قراردادها انجام دادند. »

پدیدار افزود:« مراحل کار اینگونه بود که ابتدا قرارداد هایی که در گذشته با شرکت های بین المللی داشتیم، بررسی کردیم. این گروه پس از بررسی متوجه شدند که بهترین  قراردادهای صنعت نفت،قراردادهایی است که به شیوه بای بک بسته شد. »

عضو هیئت نمیندگان اتاق تهران گفت:«در مرحله بعد این گروه، نقاط مثبت و منفی قرارداهای بای بک را بررسی کرد. در قرارداد بای بک انگیزه ای برای سرمایه گذار خارجی وجود ندارد. در حالی که در قراردادهای جدید به دنبال این هستیم تا شرکت هایی که وارد ایران می شوند، حضور بلند مدت داشته باشند.زیرا این کار انگیزه آنها را بالا می برد. در واقع هم به ما سود می رسد و هم به آنها؛ به همین دلیل فرمت قراردادهای ۳۳ کشور را مورد مطالعه قرار دادیم. بانک مطالعاتی دقیقی را درست کردیم. به طور مثال،نروژ بهترین قرارداد را دارد. مالزی زمانی که شرکت پتروناس را ساخت بهترین فرمت قرارداد ها را درست کرد. از همه این قراردادهای کشورها استفاده کردیم.»

وی افزود:« همه حقوقدان ها، کارشناسان ، نخبگان، مشاوران، پیمانکاران و صنعتگران تجهیزات نفت،قرارداد های جدید را مورد بررسی قرار دادند. در واقع از بررسی این قراردادها این نتیجه  بدست آمد که باید قراردادی را طراحی کنیم که یک امتیاز بگیریم، یک امتیاز بدهیم. یعنی قرارداد ها باید وین-وین باشد . »

فقط میدان نفت داشتیم

پدیدار گفت:« ارزیابی کردیم  و متوجه شدیم که در حال حاضر مشکل توسعه صنعت نفت کمبود منابع مالی و تکنولوژی روز است.  زیرا در ۵ سال گذشته ما در تحریم بودیم. تکنولوژی های کوچک را توانستیم در این مدت بدست آوریم، اما تکنولوژی های پیشرفته امکان پذیر نبود. مسئله مهم تر کیفیت ها است. ما هیچ استانداردی نداشتیم، چون در زمان تحریم اجازه صدور آن را نیز نداشتیم. از نظر کیفی نیز سطح پایینی داشتیم. در واقع ما فقط میدان نفت داشتیم. »

وی افزود:« ما باید به خارجی ها پیشنهادی را ارائه می دادیم که آنها حاضر شوند پول، تکنولوژی با کیفیت و نیروی انسانی متخصص  به ایران بیاورند. ما در ایران ، نیروی انسانی داریم مقداری کمی پول و تکنولوژی داریم. نفت داریم. برای اینکه خارجی ها را ترغیب کنیم باید  سهمی از نفت را به آن ها بدهیم. به طور مثال اگر ۱۰۰ هزار بشکه در روز استخراج کردیم، ۲۰ هزار بشکه آن را به خود خارجی ها بدهیم. این کار تا مدت مشخصی انجام می شود. سقف این برداشت را ۲۵ سال انتخاب کردیم. در بدترین شرایط نباید از ۲۵ سال بیشتر شود و حداکثر را به خارجی ها امتیاز دادیم. علاوه بر آن، به آنها این امتیاز را می دهیم که مالیات به کار آنها تعلق نگیرد. چون خارجی های از مالیات می ترسیدند. »

مسابقه استخراج نفت

پدیدار عنوان کرد:« از سوی دیگر یک سری قوانین برای حمایت از صنایع داخلی داریم. قانون می گوید، اگر دولت می خواهد با خارجی ها قرارداد ببندد ، باید ۵۱ درصدسهام آن را در اختیار ایرانی ها قرار بدهد و ۴۹ درصد به خارجی. شرکت های خارجی سوالشان این بود که پس از چند سال برداشت نفت، سرمایه ای که می آورند به علاوه سود به آن ها بازمی گردد؟ در قراردادهای جدید این امتیاز در اختیار آن ها قرار می گیرد که  چند درصد یا چند بشکه نفت از هر روز برداشت را برای خود بردارند. این اندازه  براساس این قراردادها قرار است به مناقصه گذاشته شود. به طوری که این شرایط  فراهم می شود که شرکت های خارجی با یکدیگر به رقابت بپردازند. به دلیل نوسان قیمت نفت، استخراج نفت را در اختیار آن ها گذاشتیم، که بعدا با هر قیمتی که می خواهند بفروشند .»