صنعت نویس: زمان زیادی از قصد سایپایی ها برای خرید زاگرس خودرو را به عنوان یک خودروساز خصوصی واقعی نمی گذرد که در آن برهه با تیغ تیز انتقاد رسانه ها روبرو شد و کار به مجلس نیز کشید.

حال نیز لقمه کج رنو و بازتاب منفی این اقدام در اذهان عمومی و به خصوص طرفداران خصوصی سازی، موجب شد تا به وزارت صنعت انتقاد شدیدی شود و حاشیه های بسیاری برای این وزارتخانه ایجاد شود. البته تاکنون وزارتخانه ازین اقدام خود دفاع کرده است.

اما گویا وزیر صنعت دیگر از حاشیه های این قرارداد خسته شده است. با این که باز هم وزیر از تعارف امضای قرارداد با سایپا می گوید ولی در عمل پرده از نسخه از پیش پیچیده شده بر می دارد.

"زمانی رنو با سایپا و ایران خودرو همکار بود و خود به خود با دو واحد همکاری داشت که این موضوع مشکلاتی را ایجاد کرده بود بنابراین برای اینکه این تجربه تکرار نشود، این موضوع را حل کردیم!"

اما قضیه به همبن جا ختم نمی شود.

سکوت خودروسازان این بار از سر رضا نیست. قطعا آنها راضی به جدایی از رنو نیستند.

در قرارداد لوگان که بر اساس تولید یک خودرو ارزان قیمت هدف گذاری شده بود، کار تولید مشترک قرار بود با ایران خودرو پیش برود ولی به یک باره عنوان شد که سایپا هم باید به جریان تولید اضافه شود تا بزرگترین قرارداد تولید مشترک خودروسازان شکل بگیرد و 300 هزار دستگاه خودرو در دو خودروسازی تولید شود. حال 10 سال از زمان تولید تندر می گذرد، خودرو نه ارزان تمام شد و نه به تیراژ رویایی رسید و طی این مدت نیم میلیون دستگاه از آن به تولید رسید.

به نظر می رسد تاریخ در حال تکرار است. باز هم سازمان گسترش، باز هم تفاهم و باز هم رنو.

ابهام هم به قوت خود باقی است قرار است رنو با یکی از خودروسازان همکاری کند. سازمان گسترش که یک پای جدی داستان است. تا پیش ازین نیز پای دوم سایپا بود در کنار آن نیز شنیده شده که ایران خودرو نیز قرار است محصول ارزان قیمت رنو را تولید کند.

هر چه هست رنو از ایران خودرو و سایپا به دلیل بدهی هایشان شاکی است. شاید همین موضوع موجب شده که ترجیح دهد با ایدرو به ماه عسل آن هم با محصولات به روزتر برود.