به گزارش صنعت نویس،جدای از اینکه قرارداد موردنظر تا چه حد می‌تواند به رشد و توسعه خودروسازی ایران کمک کرده و آن را در مسیر جهانی شدن قرار دهد، نکته مهم اینجاست که برجام زمینه‌ساز شکل‌گیری چنین رخداد مهمی در دومین صنعت بزرگ کشور شده است. صنعت خودرو ایران تا پیش از توافق هسته‌ای و برجام و در دورانی که با تشدید تحریم‌های بین‌المللی مواجه بود، ارتباطش با دنیای خودروسازی عملا قطع شد و در نتیجه از قافله تکنولوژی و فناوری روز جهان جا ماند. این موضوع سبب شد صنعت خودرو ایران نه‌تنها از مسیر رشد و توسعه باز بماند، بلکه گرفتار افت شدید تولید و کاهش کیفیت و افزایش قیمت نیز بشود و در نتیجه، دیگر وقت و انرژی و توانی برای حتی فکر کردن به توسعه نیز نداشته باشد. به‌عبارت بهتر، دغدغه اصلی خودروسازی کشور در دوران تحریم، تامین حقوق کارکنان و کارگران و زنده نگه داشتن خطوط تولید بود و مشکلات و گرفتاری‌های فراوان، اجازه فکر کردن مدیران صنعت خودرو به رشد و توسعه و طراحی پلت‌فرم و محصول را نمی‌داد. این در حالی بود که پس از توافق هسته‌ای و برجام، مقدمات حضور شرکت‌های خارجی در خودروسازی ایران فراهم آمد و در ابتدا خودروسازانی از فرانسه و کره و آلمان راهی «جاده مخصوص» شدند و حالا نیز طراحان بزرگ دنیا به شراکت با خودروسازان داخلی پاسخ مثبت داده‌اند. هرچند پس از برجام، انتقادهایی که البته بیشتر جنبه سیاسی داشت، متوجه قراردادها و تفاهم‌نامه‌های خودرویی کشور شد، با این حال اقدام خودروسازان در حرکت به سمت طراحی و توسعه پلت‌فرم و محصول، اتفاقی است که می‌تواند دومین صنعت بزرگ کشور را در مسیر جهانی شدن قرار دهد.

بدون شک اگر نبود توافق هسته‌ای و برجام، حالا هیچ‌کدام از شرکت‌های معتبر و مشهوری مانند «پینین فارینای» ایتالیا و «پانچ» بلژیک و «ماهله» آلمان، حتی پای میز مذاکره با خودروسازان ایرانی نیز نمی‌نشستند، چه‌رسد به آنکه برای صنعت خودرو کشور پلت‌فرم طراحی کنند. به‌نظر می‌رسد اتفاقاتی که پس از برجام در خودروسازی ایران رخ داده، خود می‌تواند پاسخی محکم و منطقی به منتقدان برجام (همان‌ها که معتقدند برجام اجرایی نشده و اثری نداشته است)، باشد.

دنیای اقتصاد