به گزارش صنعت نویس، هرچند بارها قرار بوده پراید از جمع خودروهای کشور بیرون برود و توفیق دیدنش از ما سلب شود و هر بار به دلایلی رفتنش تکذیب شده اما ظاهرا این بار، جدی جدی ساز رفتنش را کوک کرده و این روزها بازار خاطره‌بازی با این خودرو، حسابی داغ است. منتها غیر از پراید، خودروهای دیگری هم بوده اند که روزی مرکبِ خانواده های ایرانی به حساب می آمدند اما سال هاست که تولید نمی شوند و فقط خاطره هایی از آن ها به جا مانده است. پیکان، ژیان، رنو، نیسان آبی، بی ام دبلیو 2002، فولکس قورباغه ای، فیات، جیپ صحرا، داتسر و حتی آردی از خودروهایی هستند که تقریبا به تاریخ پیوسته اند و دیگر تعداد بسیار کمی از آن ها در شهرهای کشورمان دیده می شود. در ادامه، به بهانه خداحافظی با پراید، یادی می کنیم از 4 خودرو از این خودروهای خاطره انگیز.

ژیان؛ جمع و جور با آپشن‌های ویژه
کارخانه سیتروئن فرانسه در سال 1967 (1346 شمسی) برای اولین بار، این خودرو را به بازار جهانی عرضه کرد. یک سال بعد یعنی در سال ۱۳4۷ اولین محموله خودروهای ژیان فرانسوی به ایران رسید و تا سال 1359 که تولید ژیان، هم‌زمان با آغاز جنگ تحمیلی و به دلیل فشار اقتصادی متوقف شد، حدود 2 میلیون ژیان در ایران تولید و فروخته شد. اما ژیان چه جور خودرویی بود؟ خودرویی جمع و جور، ارزان و کم دردسر که با تمام ضعف هایش، آن قدر دوست داشتنی بود که کسی از داشتنش، حس و خاطره بدی نداشت. یک ژیان بود و کلی قابلیت منحصر به فرد؛ از کمک فنرهای قوی و عجیب و ‌غریبش تا بخاری سرِخودی که هوای گرم موتور را می فرستاد داخل اتاقک و سرنشینانش را در روزهای سرد، گرم می کرد. از همه جالب تر، دنده اش بود که جلو و عقب می رفت. به همه این ها، سقف جمع شونده برزنتی و قابلیت درآوردن صندلی ها و استفاده به عنوان نیمکت در پیک نیک و سفرهای تفریحی را هم اضافه کنید. بد نیست بدانید بیشتر دهه شصتی ها ژیان را با «قرقی»، خودروی معروف سریال «چاق و لاغر» به یاد می آورند. ژیانی که بدون راننده، حرکت و توقف می کرد و یک خودروی عجیب و غریب بود!

رنو؛ معشوق عاشقان شتاب و سرعت
تولید این خودرو در سال ۱۹۷۲ میلادی در فرانسه شروع شد. در ایران هم نمایندگی سیتروئن در میانه دهه ۵۰ تصمیم گرفت خودرویی را جایگزین ژیان بکند و به همین منظور، رنو انتخاب شد و این خودرو از اردیبهشت ۱۳۵۴ پا به خیابان های ایران گذاشت. از ویژگی های این خودرو می توان به فسقلی و چابک بودنش اشاره کرد. رنو نسبت به ژیان شتاب و سرعت بیشتری داشت و به همین دلیل، خیلی زود در دل ایرانی های عشق سرعت و شتاب، جا باز کرد. کوچک بود و هیچ راننده رنویی، دغدغه جای پارک خودرویش را نداشت و در کوچک ترین جا هم پارک می‌شد. رنو یک مشکل مهم داشت و آن داغ کردن موتورش بود و به طور کلی با سر بالایی مشکل داشت و خودرویی نبود که در سختی های جاده، کنارت باشد؛ روی همین حساب، شما کمتر راننده رنویی می دیدید که با این خودرو، دل به دریا بزند و راهی جاده های کشور شود. 10 سال بعد از آغاز تولید رنو، سیتروئن تصمیم گرفت این خودرو را ارتقا دهد. هرچند این ارتقا محدود به تعویض داشبورد و چراغ های جلو و عقب رنو شد اما همین دست تغییرات، خط تولید این خودرو را تا سال 1376 ادامه دار کرد. رنو به ویژه در دهه ابتدایی حضورش در ایران، یک خودروی لاکچری و نشانه کلاس افراد بود و از بهترین جایزه های بانک ها و فروشگاه های بزرگ محسوب می شد.

پیکان؛ رفیق روزهای خوب، رفیق خوبِ روزها
اوایل دهه 40 شمسی، بین شرکت «ایران‌ناسیونال» و «گروه صنعتی روتس»ِ انگلستان که در حال ورشکستگی بود، قرارداد تولید پیکان بسته و تولید این خودرو پس از یک دهه تولید در انگلستان، در ایران شروع شد. بارزترین ویژگی پیکان که تقریبا در جهان بی نظیر است، بازه 40 ساله تولیدش است. از پیکان در همان روزهای اول حضورش در ایران به عنوان یک خودروی قرص و محکم یاد می شد؛ خودرویی که بدنه اش مانند بدنه رنو و ژیان، ضعیف نبود و قدرت موتور بالاتری داشت. به همین دلایل، پیکان بهترین خودرو برای سفر جاده ای محسوب می شد و بازار خرید و فروشش در تابستان هر سال، بسیار داغ بود. استهلاک کم، در دسترس بودن و قیمت پایین قطعات یدکی آن در بازار، باعث شد که این خودرو گزینه مطمئنی برای راننده تاکسی ها محسوب شود و تاکسی‌هایی که به تناسب هر شهر ایران، رنگشان نارنجی و سبز و آبی بود، حال و هوای تازه ای به حمل و نقل عمومی شهرها بدهند. «پیکان استیشن» هم مدل دیگری از پیکان و مخصوص خانواده های پرجمعیت بود که خودروی باغیرت و همتی به حساب می آمد و حق زیادی به گردن خانواده های ایرانی، به ویژه هنگام بازگشت از عید دیدنی داشت! چرا که یک خانواده با یک پیکان استیشن می رفتند عید دیدنی، بعد چند خانواده با همان خودرو از همان جا به خانه بعدی می رفتند و همین طور تعداد سرنشینان، زیاد و زیادتر می شد اما پیکان، آخ نمی گفت. پیکان جوانان، استیشن، دولوکس، کار، پژویی و 1600 پیکان هایی هستند که روزگاری تولید می شدند و هر کدام طرفداران خاص خودشان را داشتند. همه این ها باعث شد که در سال 83 و با توقف خط تولید پیکان، بعضی ها بغض کنند و تمام خاطرات تلخ و شیرین شان با این خودرو، یک بار دیگر در ذهن شان مرور شود. جالب است بدانید که مدل 83 این خودرو هم اکنون از 6 تا 20 میلیون تومان، باتوجه به آپشن های اضافه شده بر روی آن، قیمت دارد.

نیسان آبی؛ خودرویی با امتیاز حق تقدم همیشگی
این خودرو به لحاظ طول زمان تولید، دست پیکان را از پشت بسته چراکه از سال 1349 شمسی در ایران، شرکت نیسان آن را تولید می کند و تازه بعد از 47 سال، پچ پچ هایی در مورد توقف تولیدش شنیده می شود. نکته جالب تر این که تولید این خودرو از ابتدا تا الان با کمترین تغییرات، ادامه داشته است. با این حال باید پذیرفت که این نیسان دوست داشتنی، حق زیادی بر گردن حمل و نقل بار و پروسه اثاث کشی در ایران داشته و دارد. منتها باتوجه به ایمنی کم نیسان آبی به همراه رانندگی مثال زدنی بعضی از راننده هایش و حادثه های مالی و جانی قابل توجهی که این خودرو مسبب آن ها بوده، تنها دلیل ادامه دار بودن تولید این محصول، نبودن جایگزین مناسب برای این خودرو است. جایگزینی که بتواند مانند آن، بار بسیار سنگین بزند، قوی باشد و با آپشن های خاصی مثل بوق متفاوت، راننده های حمل و نقل بار را از خودش راضی کند. کلیپ های متعدد منتشر شده از ویراژهای نیسان آبی در خیابان ها و جاده های کشور، سبب ساختن جوک های متعدد برای این خودرو شده است که معروف ترینش این است: «اگر همزمان خودروی آتش نشانی، اورژانس، سواری و یک دوچرخه بخواهند از یک چهارراه که چراغ راهنمایی ندارد عبور کنند، حق تقدم با کیست؟ نیسان آبی! چون همیشه حق تقدم با نیسان آبی است!»

منبع:خراسان