همه ی ما در برهه ای از زندگی خود خواسته ایم که از رختخواب خود بیرون نیاییم. برنامه های خود را لغو می کنیم و تلفن همراه خود را روی حالت بی صدا قرار می دهیم و در را به روی دنیای بیرون می بندیم. اگر این اتفاق برای چند روز بیفتد مشکلی نیست؛ اما شش ماه...!

بنا بر این گزارش، مطالعه ای در سال ۲۰۱۶ نشان می دهد، ۵۴۱۰۰۰ جوان ژاپنی از هیکوکوموری رنج می برند و برای ماه ها، حتی سال ها، خود را از جامعه جدا می کنند. جالب اینکه در این مطالعه افرادی بالای چهل سال در نظر گرفته نشده اند. برخی این تعداد را بیش از این حرف ها و بالاتر از میلیون تخمین می زنند. در این مطالعه ۳۴.۷ درصد از این تعداد بیش از هفت سال درگیر این پدیده بوده اند. البته جمعیت ژاپن حدود ۱۲۷ میلیون است.

روانشناسان ژاپنی دلایل این سندروم را افسردگی و اضطراب می دانند، ولی از نظر آنها اثرات اجتماعی و فرهنگی نیز در این فاجعه بی نصیب نیستند.

یک جوان ژاپنی در مورد نحوه ی قربانی شدن خود می گوید: ترک تحصیل کردم، خود را سرزنش می کردم، پدر و مادرم هم شروع به سرزنش من کردند. فشار بالا گرفت. در نهایت از بیرون رفتن و دیدار با مردم می ترسیدم و دیگر از خانه بیرون نرفتم.

وی همچنین از سکنتای رنج می برده است. یعنی از ساختاری ذهنی که درباره ی ارزیابی اجتماع از رفتار خود هراس دارد. او فشاری روی خود حس می کند؛ گویی که باید دیگران را تحت تأثیر قرار دهد.

هیکوکوموری در واقع پاسخ فرد است به موقعیتی که در آن احساس ضعف کرده و حس می کند نمی تواند چیزی را تغییر دهد و خود را از آن شرایط بد نجات دهد.

اینکه پس از فارغ‌التحصیلی با مشکلاتی در دنیای واقعی و بازار کار روبه رو باشیم، اصلا عجیب نیست؛ اما کسانی به هیکوکوموری دچار می شوند که فاقد مهارت های لازم برای خو گرفتن به شرایط جدید هستند. در نتیجه از دنیا دوری می کنند.

فرهنگ ژاپن یا آمائه نیز در این باره بی تأثیر نیست. در ژاپن رسم است که دختران تا زمان ازدواج خانه ی پدری را ترک نمی کنند و مردان نیز ممکن است تمام عمر را در خانه ای که در آن پا به دنیا گذاشته اند، زندگی کنند.

میزان هیکوکوموری در مردان ژاپنی بیشتر از زنان است. جامعه انتظارات بسیار بیشتری از مردان دارد. والدین ژاپنی آنها را به سمت مشاغلی سوق می دهند که نمی خواهند و علاقه ای به آن ندارند. حتی برای موفقیت دائم روی آنها فشار می آورند. فشار فلج کننده ای است.