به گزارش خبرنگار صنعت نویس،این روزها نیز خبری مبنی بر عدم تامین قطعات ایران خودرو از سوی یک قطعه ساز بزرگ داخلی منتشر شده که دو روایت کلی در مورد آن وجود دارد. طبق این خبر، تامین نشدن قطعات موردنیاز ایران خودرو از سوی قطعه ساز موردنظر، سبب شده تولید این شرکت خودروساز در یکی روزهای هفته گذشته متوقف شود. روایت هایی که در مورد این اتفاق وجود دارد، یکی مبتنی بر عمد بودن آن است و دیگری از سهوی بودنش حکایت می کند. روایت اول می گوید، عدم تامین قطعات ایران خودرو از سوی قطعه ساز موردنظر، ریشه در ماجرای واگذاری سهام این خودروساز دارد. طبق این روایت، این قطعه ساز بزرگ با عدم تامین قطعه به دنبال پایین آوردن ارزش سهام ایران خودرو و در نتیجه، آماده سازی بستر لازم برای خرید سهام (سهام بیشتر) بزرگترین خودروساز کشور است.

این در حالی است که روایت دوم می گوید، عدم تامین قطعات در آن روز خاص، ناشی از مشکلات مالی و کاغذبازی های میان بانک مرکزی و گمرک بوده است. گفته می شود در آن روز، مواد اولیه قطعه ساز موردنظر به دلیل ابلاغ بانک مرکزی به گمرک مبنی بر دریافت ما به التفاوت ارز از این قطعه ساز، بلوکه و اجازه ترخیص نیافته است. در ادامه، حساب های مالی قطعه ساز موردنظر نیز مسدود و در نتیجه این شرکت نتوانسته در آن روز قطعات موردنیاز ایران خودرو را تامین کند. به نظر می رسد با توجه به شرایط خاص خودروسازی و قطعه سازی کشور، روایت دوم منطقی تر و قابل قبول تر است، چه آنکه عدم تامین قطعات، به زیان شرکت های قطعه ساز تمام خواهد شد.

ماهیت کار قطعه ساز، تامین قطعات برای خطوط تولید خودروسازان است و در شرایط فعلی که تیراژ به شدت افت کرده، منطقی و عقلانی نیست که همین تقاضای افت کرده برای قطعات (به دلیل افت تیراژ خودرو) نیز به دست خود قطعه سازان از بین برود. در شرایط فعلی که تحریم گریبان زنجیره خودروسازی را چسبیده و کمبود نقدینگی قطعه سازان را تحت فشار شدید قرار داده است، چه دلیلی دارد فلان قطعه ساز بزرگ، خود تحریمی کرده و زیانش را افزایش و خزانه اش را خالی تر کند؟ اگر شرایط تولید عادی بود، شاید می شد به روایت اول اعتماد و قطعه سازان را متهم به عدم تامین قطعه کرد، اما به نظر می رسد در اوضاع سخت فعلی، دلیلی برای چنین اقدامات خودتحریمانه ای وجود ندارد.