به گزارش صنعت نویس به نقل از عصر ایران؛ حمید حقیقی- با بررسی آرای کاندیداهای ریاست جمهوری در استان ها در می یابیم که آرای آقای رئیسی در برخی شهرها و روستاهای کشور به روحانی نزدیک و گاهی پیشی گرفته است.

حال سوال اینجاست که با وجود خدمات دولت در بخش هایی مثل سیاست خارجه، سلامت، کشاورزی و... که تاثیر مستقیم بر زندگی مردم در همه شهرها و روستاها داشته است، چه می شود که میزان رای دولت مستقر در برخی شهرها و روستاها گاه کمتر از رای رقیب بوده است؟

استانداران و فرماندارن به عنوان نماینده دولت و عالی ترین مقام اجرایی در استان ها و شهرهای کشور، به صورت مستقیم و غیر مستقیم با مردم ارتباط دارند و در کنار وظایفی که برای آنها تعریف شده اجرای سیاست های عمومی و اطلاع رسانی خدمات کلان دولت را نیز بر عهده دارند.

اما در طول 4 سال اول دولت روحانی، آنچه خدمات دولت در حوزه ها مختلف بود، توسط نیروهای دولت در شهرها به خوبی اطلاع رسانی نشد و دیدیم که در انتخابات هم رقیب روحانی با استفاده از این ضعف و با اعزام نیروهای خود به حتی کوچک ترین روستاهای کشور و تبلیغات گسترده چهره به چهره و دهان به دهان منفی علیه دولت، آنچه خدمات دولت بود را به شکلی دیگر به مردم القا کردند. نمونه آشکار آن توزیع وسیع دروغ های ساختگی در سند 2030 بود.

می گویند روزی آلبرت اینیشتین در مسیر سخنرانی های هر روزه خسته می شود و جای خود را با راننده عوض می کند. راننده که حرف های اینیشتین را از بر کرده بود، در همایش علمی سخنرانی می کند.در پایان اما کسی سوال علمی پیچیده ای می پرسد. راننده با تیزهوشی پاسخ می دهد تعجب می کنم از شما که پاسخ این سوال ساده را نمی دانید در حالی که راننده من هم بلد است و آن گاه از راننده اش که کسی جز اینشتین نبود خواست پاسخ سوال علمی را بدهد!

در چهار سال اول دولت تدبیر و امید، رییس جمهور تنها کسی بود که از دولت دفاع می کرد بی این که برخی از پیش قراولان دولت در استان ها، دل سوزانه تدبیر دولت را بازگو کنند و به این جمله تاسف بار در ایام انتخابات نرسیم که روحانی چه کرد؟

شخص رییس جمهور باید جایش را با یکایک استاندارانی که رای کمتری در حوزه انتخابیه شان به نام روحانی درآمده عوض کند و در هر سخنرانی آقای استاندار بگوید این سوال ساده ای است و راننده من پاسخش را می داند که "روحانی چه کرد"؟!

در این موضوع مهم، بیشترین ایراد به وزیر کشور وارد است که در عزل و نصب ها، افرادی که شایستگی داشتند، در ستاد روحانی فعال بودند و سابقه مدیریتی هم داشتند، در مدیریت استان ها به کار گرفته نشدند و جای آنها کسانی روی کار آمدند که از مدیران دولت احمدی نژاد بودند که حتی در آن هشت سال هم عملکرد قابل توجهی نداشتند.

آنها تنها به واسطه وابستگی های سیاسی و جناحی و گاه به سفارش نمایندگان مجلس روی کار آمدند و در حالی مجدد منصوب شدند که از ضعیف ترین مدیران دولت احمدی نژاد بوده اند و در کنار ضعف های مدیریتی، آنچنان که باید برای دولت کار نکزدند و دل  نسوزاندند و گاه در جایی هم با عملکرد ضعیف و رفتار عجیب خود، دولت را تخریب کردند.

این انتظار از وزیر کشور دولت روحانی وجود داشت که در انتخاب مدیران تجربه‌، لیاقت، توانایی، کاردانی و اصلاح طلبی در نظر گرفته می شد نه اینکه تنها به بهانه تعامل با مجلس و سفارش و توصیه نماینده مجلس، شخصی که تفکرش مقابل دولت و اصل اصلاح طلبی است، استاندار و یا فرماندار شود.

البته در طول این 4 سال نیز بیشتر فعالان ستاد روحانی و اصلاح طلبان در شهرهای مختلف، بارها عملکرد وزیر کشور را نقد کردند و از انتخاب برخی مدیران گلایه مند بودند. حتی برخی از آنها در این انتخابات ترجیح دادند فعالیت انتخاباتی خود را کنار بگذارند.

بی شک آنان که روحانی را برگزیدند انتظار دارند آنچه در 4 سال گذشته در وزارت کشور پیش آمد، در دوره جدید دوباره تکرار نشود و روحانی با انتخاب وزیری  هم فکر با جریان اعتدال و اصلاحات کاری کند آنان که در استان ها از عملکرد وزیر کشور قهرشان گرفت و فعالیت سیاسی خود را کم کردند، دوباره به فعالیت خود ادامه دهند.

روحانی باید در انتخاب وزیر کشور، فردی قاطع را برگزیند نه شخصی که دخالت مستقیم نماینده مجلس در انتخاب مدیران را در دولت باب کند.

وزیر کشور جدید باید شخصی باشد که ملاک انتخاب استانداران و فرماندارن را تجریه، تخصص، کارآمدی، اعتدال و اصلاح طلبی درنظر بگیرد و مهم تر از همه وفاداری به رییس جمهور  نه اینکه انتخابش تنها از سر تعامل و وابستگی های سیاسی و جناحی باشد.