براین اساس مردم این کشور از زمان‌های دور مراسم ازدواج را به صورت جشن‌های چند روزه برگزار می‌کرده‌اند و آداب پیچیده بسیاری برای این مراسم قائل بودند؛ برخی از این آداب و رسوم هندی شامل رنگ کردن دست و پای عروس است که در اصطلاح به آن حنانگاری گفته می‌شود، در این مراسم به مهمانان افتخاری به جای دست بندهایی از گل، حلقه گل اعطا شده و تعداد بسیار زیادی شاخه گل و یا گلبرگ گل رز پرتاب می‌شود که نمادی از خوشبختی است

مراسم ازدواج در هند
در کشور هندوستان معمولا مراسم عروسی به این شکل است که در سه بخش اجرا می‌شود. این مراسم سه گانه شامل بخش‌های قبل از عروسی و مراسم اصلی عروسی و مراسم بعد از عروسی است.

در مراسمی که قبل از عروسی برگزار می‌شود تمام مقدمات فراهم گشته و یک مهمانی شبانه در شب قبل از مراسم اصلی را در بردارد. در این مراسم خانواده‌های عروس و داماد ضمن ملاقات با هم به رقص و شادی می‌پردازند.

فردی که پاندیت نام دارد و روز عروسی را بر اساس طالع بینی عروس و داماد تعیین می‌کند، در طول این مراسم با اعضای خانواده مشغول دعا و راز و نیاز می‌شود تا زندگی مشترک خوش و خرمی برای این زوج آرزو نماید.

در هندوستان تالار عروسی که به آن مانداپا گفته می‌شود توسط مادر زن آینده داماد در همان روز موعود تزئین شده و مادر زن داماد او را به جایگاهی دعوت می‌کند تا پاهای او را شسته و به او شیر و عسل تعارف کند. در این هنگام طبق یک عادت و فرهنگ محلی، خواهر زن داماد در تلاش برای ربودن کفش‌های داماد برمی‌آید و چنانچه موفق به این کار شود، داماد باید برای باز پس گرفتن کفش‌هایش مبلغی را به او تقدیم کند.

داماد در هند معمولاً دستاری بر سر می‌گذارد که با پرده‌ای از گل تزئین شده تا از این طریق از گزند ارواح شیطانی در امان باشد.

پدر و مادر عروس، دختر خود را شوهر می‌دهند اما قبل از مراسم عروسی چیزی نمی‌خورند تا برای این مناسبت پاک و طاهر باشند.

در یک حرکت نمادین برای ایجاد اتحاد هرچه بیشتر بین تازه عروس و داماد، ساری عروس به شال دور گردن داماد گره زده می‌شود. در مراسمی مشابه، طناب نازکی به دور گردن زن و شوهر گره می‌زنند تا آن‌ها را از شیطان محافظت نماید و معمولاً بزرگ‌ترهای عروس و داماد این کار را انجام می‌دهند.

آن چه که در فرهنگ‌های مختلف به اسم حلقه شناخته می‌شود در مراسم عروسی هندی شکل و شمایل دیگری دارد. در این کشور گردنبندی به نام مانگالا سوترا به دور گردن عروس بسته می‌شود که از یک طناب نازک با دو آویز طلا تشکیل شده و با سه گره توسط داماد بسته می‌شود.

این خود نمادی از پیوند روح عروس و داماد برای مدت ۱۰۰ سال است. همچنین این گردنبند نمادی از وضعیت تأهل عروس به حساب می‌آید. ضمن این که عدد ۱۰۰ در فرهنگ هندی هم مانند سایر فرهنگ‌ها از جمله ایران عددی نمادین و مقدس به شمار می‌رود.

یک مراسم سرگرم کننده و جالب مانگال فراس است. در این مراسم عروس و داماد چهار مرتبه به دور آتش مقدس چرخیده تا دارما، آرتا، کاما و موکشَه را نشان دهند و پس از انجام این کار عروس و داماد باید در جایگاه خود بنشینند و هر کدام که زودتر بنشیند بر اهل خانه حکم‌فرمایی می‌کند.

در مراسم هفت مرحله، داماد به عروس کمک می‌کند تا هفت آجیل فوفل را با انگشت شصت پای راستش لمس کند و در عین حال آن‌ها هفت بار سوگند یاد می‌کنند. سپس عروس خانه پدری خود را به قصد خانه شوهر ترک می‌کند. مادر شوهر عروس یک ظرف پر از برنج در مقابل در ورودی خانه قرار می‌دهد. عروس بایستی با پای راست خود برنج را روی زمین بریزد. این کار نمادی از ثروت بوده و اینکه عروس مسئولیت‌های جدید خود را پذیرفته است.

ایسنا